Het is woensdag 27 november 2013. We hebben een fijn gesprek met Sihem Ichiker en haar dochtertje Sofie.
De ontvangst is hartelijk en we krijgen een heerlijk kopje thee met een Marokkaans kokoskoekje. Haar dochtertje huppelt druk heen en weer en wil ook graag wat aandacht.
Op de vraag of ze niet naar school moet antwoordt Sihem:
“Ze heeft een beetje de griep en hoeft dus niet naar haar school, de Kameleon aan de Antoon der Kinderenlaan”. Als we aan de dochter vragen hoe ze heet en hoe oud ze is, is het gedaan met de verlegenheid.
“Ik heet Sofie, ik ben 4 jaar en ik hoef lekker niet naar school” ,antwoordt ze, al klepperend met haar gouden muiltjes rond de tafel.
Als we het zelfde aan Sihem vragen, zegt ze:
“Ik heet Sihemi Ichiker en ben geboren in 1989 op 19 juni in de Marokkaanse stad Casablanca”.
We zijn best wel nieuwsgierig, want je bent een alleenstaande Marokkaanse moeder. Die komen wij niet zo vaak tegen, we vinden dat best bijzonder.
Hoe komt dat?
Ze vertelt haar verhaal:
“In 2002 ben ik getrouwd met een Marokkaanse man die ik leerde kennen in Casablanca maar die wel in Nederland woonde”. Maar ik was niet gelukkig in mijn huwelijk. Daarom vond ik dat ik alle recht had om te scheiden en heb ik halverwege 2010 mijn man verlaten. Waarom zou ik in een ongelukkig huwelijk blijven zitten?”
Hoe reageerde je familie hier op?
“Mijn familie is niet zo streng moslim. Mijn moeder staat volledig achter me.” (en rollend met haar ogen)… “Alleen mijn oma wil me nog steeds koppelen als ik in Casablanca ben. Die vindt het maar niks dat ik alleen ben. Na mijn scheiding ben ik voor 2½ jaar in de opvang terecht gekomen, eerst in Amsterdam, later in Den Bosch. En in Den Bosch heb ik, via de opvang een appartementje gekregen in een klein flatgebouw op de Maaspoort.
Voel je je welkom in deze wijk?
“Ik vind het een gezellige wijk en voel me zeer welkom. Ik heb zelfs al vrienden gemaakt met Loes, de overbuurvrouw en een andere buurvrouw Rianne, met haar kleine meisje. Op de Maaspoort voelde ik me niet echt welkom want ik zal jullie vertellen wat me daar is overkomen.
Meestal speelde Sofie op de galerij van de flat. Op een dag echter kon ik Sofie nergens vinden. Niet op de galerij, niet in het trappenhuis maar ook niet buiten rondom de flat. Ik schreeuwde Sofie’s naam, belde overal aan maar niemand reageerde. Niemand interesseerde zich voor mijn paniek en niemand wilde helpen zoeken.
Later bleken vriendinnen van een andere opvang Sofie een eindje van de flat vandaan gevonden te hebben. Want ze kenden haar nog uit de opvang en hadden haar voor de zekerheid mee naar huis genomen. Maar ik was achteraf geschokt dat niemand op mijn hulpgeroep reageerde en ook bij het aanbellen niemand open deed, dus nee daar voelde ik me niet erg welkom”.
Wij vertellen dat wij het wel leuk vinden dat ze hier is komen wonen en dat ze hier dan goed op haar plaats is. Er wonen hier heel veel alleenstaande mannen en vrouwen.
Hoe vind je het huisje in de Sint Maartenstraat?
“Oh ik ben er heel blij mee want het is mijn eerste eigen huisje. Er moet alleen nog heel veel opgeknapt worden, maar ik heb heel weinig geld nu. Ik wil zo snel mogelijk werk vinden het maakt niet uit wat”, roept ze ook nog uit.
Wilde je persé hier wonen of mocht het ook een ander plekje zijn?
“Ja, want mijn vriendin Boishra woont in de van Heurnstraat met haar kinderen. Ook een alleenstaande Arabische vrouw”
Wat voor werk doe je, wat zijn je hobby’s?
Haar ogen stralen weer, als ze daarover vertelt. Sihem houdt van lezen en verhaaltjes schrijven. “In januari begin ik met een cursus solliciteren”, vertelt ze. “De cursus Nederlands spreken en lezen, zou ik wel wat meer op mijn niveau willen doen, want ik heb 2 jaar journalistiek gestudeerd. Maar ik wil zo graag werken en aan de slag. Verder houd ik van Arabisch koken. De recepten wissel ik uit op de wereldwijde website www.chhiwatbladi.com. Daar schrijf ik ook stukjes voor”.
Gelijk beginnen onze radertjes te draaien.
Zou je de buren Arabisch willen leren koken?
“ Oh ja dat wil ik wel, dat ijkt me leuk”, antwoordt ze.
Zo ontstaan er dus weer allemaal fijne ideeën….
We willen nog een paar foto’s maken en wanneer we dat voorstellen doet ze haar hoofddoek om.
Moet Sofie ook nog een hoofddoek om?
“Nee, dat hoeft ze nog niet, normaal gesproken pas vanaf 6 jaar, maar Sofie mag het zelf bepalen, nét zoals ik dat mocht van mijn vrijdenkende ouders”.
Een mooi einde voor een fijn gesprek.
We bedanken Sihem en Sofie en zijn weer een stukje wijzer geworden..
Ilona en Meriel